نجف دریابندری را علاقه مندان به فلسفه و تاریخ و ادبیات غرب غالبا از راه ترجمه‌های شیوایش می‌شناسند. او را باید از معدود مترجمان بسیار توانایی به شمار آورد که در نیم قرن اخیر ظهور کرده اند و علاوه بر این که منظر تازه ای از فرهنگ و ادبیات غرب را به روی ما ایرانیان […]
سال تحصیلی ۱۳۸۴- ۱۳۸۵ را به عنوان مدرس زبان و ادبیات فارسی در دانشگاه پکن گذراندم. حاصل اقامت چند ماهه‌ام در چین، که عمدتا هم در پکن گذشت، مشتی عکس و یادداشت بود که آن‌ها را به مرور منتشر کردم. انتشار نخستین بخش این یادداشت‌ها در فصلنامه‌ی نگاه نو (شماره‌ی ۷۹، آبان ۱۳۸۷) با استقبال
نویسنده کتاب، لارنس کوپ، ضمن تبیین مهمترین ساختارهای اسطوره‌ای، خوانندگان را با حجم انبوهی از اسطوره‌ها و آثار ادبی و هنری جهان آشنا می‌کند. او می‌کوشد که اسطوره، هنر، فرهنگ و تاریخ را در قالب نظریه‌ای منسجم به هم ربط دهد و نمونه‌هایی روشن از نقد اسطوره‌ای را پیش چشم خوانندگان بگذارد. علاوه بر دانشجویان
تفسیر عظیم طبری، هم مانند تاریخ مفصلش، اگرچه به عربی تألیف شده بود، برای زبان فارسی و گویندگان آن منشأ خیر و برکت بود. توجه پادشاهان سامانی به این کتاب و اهمیت آن از منظر اعتقادی، به ویژه در سال‌هایی که از نفوذ اندیشه‌های اسماعیلی در خراسان و اقتدار آل‌بویه در عراق بنیادهای مشروعیت خود را جداً در خطر می‌دیدند، موجب شد که منصور بن نوح سرانجام عده‌ای را به کار ترجمه‌ی آن بگمارد و پس از ترجمه‌ی فارسی تاریخ طبری که اینک به تاریخ بلعمی معروف است، کهن‌ترین شاهکار مفصل نثر فارسی را برای ایرانیان به ارمغان آورد
چنان که از مقدمه‌ی عربی این ترجمه برمی‌آید، منصور بن نوح در سال ۳۵۲ق / ۳۴۲خ به وزیر خود ابوعلی بلعمی(م:۳۶۳ق /۳۵۳خ) فرمان داد که تاریخ طبری را به فارسی ترجمه کند. مترجم در این مقدمه‌ی کوتاه شیوه‌ی کار خود را به اختصار توضیح داده است. او سلسله‌ی اسناد هر قصه و نام راویان را
چرا از کتابی که این همه اهمیت داشته چیزی جز همین چند صفحه‌ای که مقدمه‌ی آن بوده بر جای نمانده و از متن آن حتا یک جمله هم به دست ما نرسیده است؟ اگر اقبال به شاهنامه و داستان‌های آن در خراسان و جاهای دیگر آن‌قدر بوده که شاعران و نویسندگان عرب و عجم در
ظاهرا در دوران سی ساله‌ی سلطنت نصر بود که رودکی به دربار سامانی راه یافت و به نخستین شاعر بزرگ زبان فارسی بدل شد. مسلم است که پیش از او شاعران فارسی زبان دیگری نیز بوده و برخی از آن‌ها مانند مسعودی مروزی منظومه‌های بلندی چون شاهنامه هم می‌سروده‌اند. لیکن این شعرها در قیاس با
