روزنامه اعتماد

ایرانیان یکی از بزرگ ترین سرمایه‌های معنوی خود را از دست دادند. سال‌ها پیش که من کودک بودم ماه رمضان و افطارها و سحرهای باصفای آن بی نوای شجریان برای ما ایرانیان به سر نمی‌شد. من آن زمان نمی‌دانستم شجریان کیست و آن دعا و آن اذان ملکوتی را کدام نفس مسیحایی است که چنان […]

از اعطای تابعیت ایرانی به نجیب مایل هروی طبیعتا بسیار خوشحالم هر چند که فکر می‌کنم این امر باید زودتر از اینها اتفاق می‌افتاد. درباره کسانی مانند مایل هروی که عمر خود را وقف زبان و ادبیات فارسی و فرهنگ ایرانی کرده است (زمانی که از زبان و ادبیات ایرانی سخن می‌گوییم مقصود یک ناحیه

من دانشجوی زنده یاد مظاهر مصفا بودم اما آشنایی ام با ایشان به قبل از آن برمی‌گردد. آنچه باعث آشنایی من با نام مظاهر مصفا شد، اولا شعرهایی بود که به طور پراکنده از ایشان منتشر می‌شد و بعد روایاتی بود که درباره ایشان می‌شنیدم. قبل از اینکه دانشجوی دکترای دانشگاه تهران شوم و حضور

استاد دکتر محمد جعفری قنواتی را ۲۰ سالی می‌شود که می‌شناسم، یعنی درست از وقتی که نخستین کارها و مطالعات خود را در باب فرهنگ عامه یا فولکلور ایران در قالب مقاله منتشر می‌کرد. کتاب ایشان با عنوان درآمدی بر فولکلور ایران که نخستین بار همین چند سال پیش به همت انتشارات جامی‌به بازار کتاب

قدیم ترها که هنوز روز «بزرگداشت فردوسی» و امثال آن در تقویم جایی نداشت، سطح آشنایی ما با سعدی، فردوسی و حافظ بیشتر بود. در کتاب‌های درسی، مدرسه و خانه با آنها زندگی می‌کردیم و این مناسبت‌ها هم وجود نداشت که کسی بخواهد برای اسطوره ادبی بزرگداشت برگزار کند و با شعار و همایش، فقط

این روزها و در کتاب‌ها موضوعات مختلف حول محور تاریخ اسلام را طوری می‌نویسند که انگار عین حقیقت است و غیر از این نیست. اما دکتر جعفر شهیدی از معدود کسانی بود که هیچگاه نوشته‌های مختلف را صرفا به واسطه اعتقاد دینی نمی‌پذیرفتند و به طور جدی در مورد مباحث مختلف تردید می‌کردند. ایشان در