بیست ساله بودم؛ عاشق زنی شده بودم که گمان می‌کردم هرگز به او دست نمی‌یابم؛ دوست یگانه‌ای داشتم که از ایران رفته بود و گمان می‌کردم برای همیشه از دست رفته است؛ در اهواز می‌زیستم، شهری که وحشت و بمباران و مرگ قسمتِ هر روزه‌ی آن بود. می‌دیدم که زندگی با همه‌ی شکوه شگرفش پرورده‌ی زهدان مرگ است و مرگ با همه‌ی شوکتی که دارد پس از آن که دمی‌چون آذرخش می‌جهد و غریوی هولناک برمی‌کشد، ناگاه در سایه‌ی شوخ و خندان زندگی ذوب می‌شود.
در این رمان کازانتزاکیس افسانه و تاریخ را ماهرانه در هم آمیخته و داستانی جذاب از کوشش همیشگی آدمی‌برای دست یافتن به آزادی خلق کرده است. از نظر کازانتزاکیس تنها با آزادی، آزادی جسم و جان است که آدمی‌می‌تواند پای از حد جانوران فراتر نهاده و نان و سنگ و آهن را به هنر و زیبایی و معنویت تبدیل کند. این رمان توصیف شگفت انگیز دیگری است از تقلای توان فرسای انسان برای رسیدن به آزادی.
سفرنامه‌های کازانتزاکیس سهمی‌بزرگ در گسترش ادبیات نوین داشته است. او در سفرنامه نویسی روشی جدید بنا نهاد، که ضمن حکایت ادبی سفر، همه چیز را، از توصیف مناظر گرفته تا مقاله ای فلسفی درباره اندیشمندان بزرگ یک سرزمین، بیان می‌کند. این نوع نوشته ادبی امروز در یونان سخت رواج یافته است. بسیاری از نویسندگان پیشرو معاصر یونانی آن را به شکلی موفق و با قاعده رواج داده اند، اما هیچ یک از عمق و زیبایی سلسله سفرنامه‌های کازانتزاکیس فراتر نرفته اند. این سفرنامه‌ها بسیار پیش تر از آن که نخستین رمانش منتشر شود او را نزد عموم یونانیان مشهور کرد.
بخشهای «کلام نخست» و «ایتالیا» را عزیز بزرگوارم، گرجی مرزبان، ترجمه کرده است و هم به توصیه اوست که مقدمه ای بر این کتاب نمی‌نویسم. لیکن ناگزیرم یکی دو نکته را یادآورم شوم که امیدوارم حمل بر «مقدمه نویسی» نشود.
نخست این که: کازانتزاکیس طی سالهای ۲۷-۱۹۲۶ به نمایندگی از طرف یک روزنامه آتنی سفرهایی به ایتالیا، قبرس، فلسطین و مصر انجام داد. حاصل این سیر و سفرها یادداشتها و گزارشاتی است که برخی از آنها در همان سال ۱۹۲۶ در رزونامه‌های یونانی منتشر شد.
