۱۵۹ بازدید
نوشته: سید ابوالفضل رضوی
نوشتار حاضر با در نظر داشتن نسبت میان مفاهیم «تاریخ»، و «تاریخ نگاری»؛ نقد بیرونی و درونی کتاب «تاریخ نگاری فارسی» اثر «جولی اسکات میثمی» را در دستور کار دارد. میثمی‌از دیدگاه خویش و مساله‌ای که در سیر تحول تاریخ نگاری فارسی طرح و تبیین کرده است بینش تاریخ نگارانه مورخان عهود سامانی، غزنوی و سلجوقی را مطالعه و تفسیر می‌کند؛ منتها نکته این است که این پژوهشگر عرصه ادبیات و تاریخ، تا چه اندازه توانسته است گفتمان تاریخ نگارانۀ دوران میانه ایران را درک کند و اثر وی چه افق جدیدی را در عرصه تاریخ‌نگاری گشوده است. نقد کتاب میثمی‌با رویکرد سلبی و ایجابی توأمان انجام شده و از هر حیث مطلوب واحدی که همانا پویایی بیشتر دانش تاریخ و شئون معرفتی آن است را در نظر دارد. بنابراین ضمن معرفی اجمالی مطالب کتاب و توجیه جایگاه پژوهشی آن به نقد مطالب آن مبادرت می‌کند. مساله این است که میثمی‌در طراحی و انجام پژوهش خویش رویکرد روشمندی داشته است یا خیر و در صورتی که پاسخ مثبت است تا چه میزان به مبانی روشی و معرفتی پایبند بوده است.