سعدی و دن‌کیشوت، چه به لحاظ شخصیت که یکی واقعی است و دیگری خیالی، و چه از حیث زمان و مکان و پیشه و پایگاه اجتماعی، به‌کلی از هم دورند. با این همه، اگر خوب دقت کنیم شباهت‌هایی هم میان این دو می‌یابیم. با هر دو وقتی روبه‌رو می‌شویم که در آستانه‌ی پیری و حدوداً […]
اشاره: این مقاله در اصل متن سخنرانی نویسنده است که در دیماه سال ۱۳۹۲ در فرهنگسرای فردوسی مشهد ایراد شد. متأسفانه بسیاری از کسانی که شنوندۀ آن سخنرانی بودند، بر خلاف نظر و غرض اصلی سخنران آن را به مخالفت با فردوسی و شاهنامه تعبیر کردند و مرا، که خود از دوستداران شاهنامه و مجموعۀ
ما ایرانی‌ها همیشه گفته ایم «پهلوان زنده را عشق است». اما از مرز دعوی و گفتار که بگذریم، آنچه در عالم واقعیت و کردار می‌بینم این است که انگار از بن جان معتقدیم که «پهلوان مرده را عشق است». می‌دانید چرا؟ چون پهلوان زنده خطرناک است؛ زبان دارد و می‌تواند از خود دفاع کند و
پهلوان مرده را عشق است: درباره برخوردهای دوگانه با قیصر امین‌پور بیشتر بخوانید »
آنچه خـواهید خواند ترجمه فصل پنجم از کتاب الطب الروحانی۱ نوشتهء محمد بن زکریای رازی،فیلسوف و دانـشمند ایرانی،است که در سال ۳۲۰ هـجری قـمری در گذشته است. رازی این کتاب را به احتمال قوی در دههء پایانی قرن سوم هجری و برای یکی از امیران سامانی نوشته است،که گویا کسی نیست جز منصور بن اسحاق
