تاریخ ایران

نام اصلی این کتاب «وفاداری و رهبری در ادوار آغازین جامعه‌ی اسلامی» است، اما چون موضوع اصلی آن حکومت آل‌بویه و اوضاع اجتماعی قلمروهای آن (شامل نواحی مرکزی و غربی ایران و منطق شرقی و مرکزی عراق امروزی) است، عنوان ترجمه به « تاریخ اجتماعی ایران در عصر آل بویه» تغییر یافته است تا برای خواننده ایرانی رساتر و ملموس‌تر باشد.
نویسنده در این کتاب کوشیده است به شیوه‌ای توصیفی و تا حدودی همدلانه و پدیدارشناسانه ساختار جامعه‌ی آل بویه و پیوندها و روابط اجتماعی آن را واکاوی کند و تصویری نسبتا روشن از آن به دست دهد. دو مفهوم مهم وفاداری و رهبری در این پژوهش توسّع معنا یافته و از حد دولت و حکومت فراتر رفته و جوانب مختلف زندگی اجتماعی مردمان ایران و عراق را در قرن‌های چهارم و پنجم هجری دربر گرفته است.

در تاریخ ایران پس از اسلام، اگر بخواهیم مهم‌ترین تحول اجتماعی و فرهنگی را مشخص کنیم، بی تردید دو دوره را باید در صدر جای دهیم: نخست چهار قرن اول اسلامی‌و بخصوص قرن بیستم مسیحی که در ایران با انقلاب مشروطه و تحولات عمیق سیاسی و اجتماعی آغاز می‌شود و خواب هزار ساله ایرانیان را